Skręcenie stawu skokowego, potocznie “skręcenie kostki”, to jeden z najczęstszych urazów układu kostno-szkieletowego. Uraz polega na uszkodzeniu więzadła stabilizującego staw skokowy w momencie podwinięcia stopy do środka. W zależności od siły urazu wyróżnia się trzy stopnie skręcenia stawu skokowego:
1* – naciągnięcie więzadeł, lekkie pęknięcie torebki stawowej, niewielki obrzęk, tkliwość więzadła strzałkowo-skokowego przedniego. Staw jest stabilny.
2* – naderwanie więzadeł, rozerwanie torebki stawowej, duży obrzęk, wylew podskórny, ból w okolicy więzadła strzałkowo-skokowego przedniego oraz strzałkowo-piętowego. Ograniczone funkcjonowanie stawu.
3* – rozerwanie więzadeł, bardzo duży obrzęk, dolegliwości bólowe.
Aby dokładnie stwierdzić skręcenie stawu skokowego wykonuje się badanie przedmiotowe (subiektywne odczucia pacjenta) i podmiotowe (obiektywne odczucia pacjenta). Lekarz za pomocą badania palpacyjnego sprawdza reakcję na ból. Porównuje też oba stawy ze sobą i określa stopień uszkodzenia. Dodatkowo wykonuje się badanie RTG.
W zależności od stopnia uszkodzenia stosuje się różne metody leczenia. W przypadku pierwszego stopnia kontuzji wystarczy ograniczenie aktywności przez kilka dni aż do ustąpienia obrzęku lub bólu. Dodatkowo stosuje się zimne okłady i opatrunki uciskowe.
W przypadku drugiego stopnia należy odciążyć kończynę i ustabilizować ją za pomocą ortezy lub gipsu. Stosuje się zimne okłady, leki przeciwzapalne i przeciwbólowe oraz zabiegi fizykoterapii. Najczęściej jest to pole magnetyczne, krioterapia i ultradźwięki.
Podczas kontuzji trzeciego stopnia należy całkowicie unieruchomić kończynę na okres około 4 tygodni. W tym czasie należy maksymalnie ją odciążyć i przyjmować leki przeciwbólowe i przeciwzapalne. Po ściągnięciu gipsu konieczna jest rehabilitacja. Pomocne są zabiegi terapii manualnej i masaż tkanek głębokich, które pozwalają na szybszy powrót do zdrowia.